دلت می خواهد که طاقت بیاوری، صبوری کنی و حتی به حسین دلداری بدهی.

بچه ها چشم شان به توست. تو اگر آرام باشی، آرام می گیرند و اگر تو بی تابی کنی طاقت از کف می دهند.

پس باید قطره قطره آب شوی و سکوت کنی. جرعه جرعه خون دل بخوری و دم برنیاوری. همچنان که از صبح چنین کرده ای. حسین از صبح با تک تک هر صحابی به شهادت رسیده است. با قطره قطره خون هر شهید به زمین نشسته است و تو هربار به او تسلی بخشیده ای. هر بار قلبش را گرم کرده ای و اشک از دیدگان دلش سترده ای.

هر بار که از میدان باز آمده است افزایش موهای سپید سر و رویش را شماره کرده ای. به همان تعداد در خود شکسته ای. اما خم به ابرو نیاورده ای.

خواهر اگر تعداد موهای سپید برادرش را نداند که خواهر نیست. خواهر اگر عمق چروک های پیشانی برادرش را نشناسد که خواهر نیست. تازه این ها مربوط به ظواهر است، این ها را چشم هر خواهری می تواند در سیمای برادرش ببیند. زینب یعنی شناسای بندهای دل حسین. یعنی زیستن در دهلیز های قلب حسین. عبورکردن از رگ های حسین و طپیدن با نبض حسین. زینب یعنی حسین در آئینه ی تأنیث. زینب یعنی چشیدن خواهر پای حسین با چشم. زینب یعنی کشیدن بار پشت حسین بر دل...